In mijn vorige blog heb ik verteld waar ik mij als vrijwilliger inzet. Het was heel oppervlakkig omdat ik nog niet veel gezien en ervaren had van het vrouwen en outreach (sloppenwijk) project. Deze blog zal en kan ik wat meer vertellen daar ik nu van een kort weekje ervaring kan spreken.

Zoals ik al eerder schreef werk ik in de ochtend in de vrouwenshelter waar vrouwen met distress verblijven of zij die in aanmerking zijn gekomen met justitie. Ik weet dat jullie allemaal nieuwsgierig zijn naar de verhalen achter deze vrouwen en ik kan vertellen dat ik (nog steeds) net zo nieuwsgierig ben als jullie!

Womenshelter

Bij de start van mijn werk heb ik globaal uitleg gekregen over mijn werkzaamheden op de vrouwenopvang. De uitleg bestond uit; het empoweren, versterken van de eigen kracht van deze vrouwen en meisjes. Hoe? Ik moest mijn eigen creativiteit gebruiken. Vanuit het werk in Nederland ben ik gewend dat ik ook uitleg krijg over de personen welke ik ga helpen. Hun achtergrond, karakter, hulpvraag etc., maar deze informatie kreeg ik hier niet. Niet heel verkeerd, want nu ga ik met een open mind en onbevooroordeeld aan het werk (met een open blik zie je mooie dingen).

De eerste dagen leerde ik de meisjes en vrouwen kennen, maar zij ook mij. Diepe gesprekken hebben wij bijna niet gehad en we hebben het veelal oppervlakkig gehouden. De meisjes waren wat terughoudend maar tegelijkertijd ook heel geïnteresseerd in ons, wie wij zijn, waar wij wonen en wat wij hebben meegemaakt.

Een van de meisjes voelde zich vertrouwt en heeft mij de grote lijnen van haar verhaal verteld. Communicatie blijft echter een uitdaging omdat de taal een barrière vormt.

Een jonge vrouw van 21 jaar, die al 8 jaar in deze opvang woont. Haar gezin bestaat uit 2 oudere broers, 1 jongere broertje en 1 jonger zusje. Al haar broers en haar jongere zusje mochten naar school gaan, behalve zij. Haar ouders wilde dat zij hielp in het huishouden en haar broers waren/zijn zowel verbaal als fysiek agressief jegens haar. 5 jaar geleden heeft zij beide ouders verloren en nu probeert zij zich te richten op haar toekomst wat bestaat uit een aankomend huwelijk…

Haar verhaal kan ik tot nog toe alleen maar beknopt beschrijven, maar haar angst in haar ogen wanneer zij vertelt over haar broers spreekt boekdelen. Het enige dat mij geruststelt in haar verhaal en het uitzicht op haar toekomst is dat haar aankomende man zorgzaam en lief voor haar is. Momenteel is hij haar enige houvast en ik hoop dat hij altijd de rots in de branding zal blijven voor deze jonge vrouw.

Wanneer ik denk aan een jonge vrouw van 21 jaar dan denk ik aan mijn zusje, genietend van haar jonge jaren en ergens licht zoekend naar welk pad zij neemt richting de toekomst. De jonge jaren van dit meisje zijn echter anders. Zij verblijft samen met haar rugzakje meegenomen uit het verleden in een womenshelter, waar een telefoon verboden is, zonder eigen regie en uitgehuwelijkt.

Twee keer in de week krijgen de meisjes bezoek van de counselor. Zij spreekt met de vrouwen en meisjes over hun toekomst, hoe zij deze vorm kunnen geven en motiveert hen om naar school te gaan. Vaak blijft dit echter alleen maar bij een droom want zodra zij weer terug naar huis gaan en weer in de oude omgeving terechtkomen, vervallen zij weer in hun oude patronen.

Outreach
Er zijn maar weinig kinderen die de kans krijgen om regulier (betaald) onderwijs te volgen in India en de meeste kinderen blijven dan ook gewoon thuis bij hun ouders in de sloppenwijk. Het Slum Outreach project richt zich op educatie van kansarme kinderen uit sloppenwijken van wie de ouders het zich niet kunnen veroorloven om de kinderen naar school te sturen. Na mijn ochtend bij de vrouwen en meisjes in de womenshelter, geef ik deze kinderen in de middag les in Engels, rekenen en ‘science’. Hoe ziet dit eruit?

De slumkinderen bestaan momenteel uit kinderen komend uit dezelfde ‘village’ en hun leeftijd varieert van 3 t/m 21 jaar. Zij zijn ingedeeld in groepen overeenkomstig met hun competentie. Iedere middag bereid ik mijn les voor op een vel papier, na mijn voorbereidingen stap ik in de jeep om deze kids op te halen bij hun slums en rijden wij naar een plein welk deels overdekt is en geven wij ze les.

Deze week heb ik voor het eerst hun thuis gezien… Wanneer je denkt dat wij in Nederland van armoede kunnen spreken of denkt dat wij het ó zo slecht hebben in ons verzorgingsstaatje, dan kom eens meemaken hoe deze kinderen leven. Een huis kun je het niet noemen, het zijn krotjes op een groot open veld. Krotjes op palen, sommige met goede daken (een plastic zuil), en sommige met daken van textiel/kleding. De vloer is gemaakt van koeienpoep, want wanneer dit droogt wordt dit erg hard. De woningen hebben allemaal een omtrek van misschien 10m² waar de ouders samen met hun kinderen leven. Het is een woonkamer, slaapkamer, alles in 1. Voor de regen in de Monsoon graven ze kuilen voor hun huis, ter bescherming en als afvoering van de vele regen. Wanneer ik de kids een van mijn eerste keren deze week ging ophalen zag ik Sanjoni, een meisje van 10 jaar, knielend voor haar huis de afwas voor haar ouders doen in een emmer met water. Sheshraj, een heel slim jongetje van ook 10 jaar, die een van zijn benen verbrand heeft toen zijn moeder buiten in open vuur aan het koken was… Een andere vrijwilligster vertelde mij dat zij een van haar kindjes uit dezelfde bak met water zag drinken als waar de koeien van drinken. Dit zijn korte verhalen (lees observaties!!) van 3 lieve, gemotiveerde Indiase kindjes die mij, hoe klein ze ook zijn, blijven inspireren en waarvan o.a. hun waardering mij groot besef geeft dat ik teveel ‘for granted’ neem.

Al in mijn eerste werkweek mag ik kennismaken met het nationalisme van India, wat deze week een korte werkweek maakte; woensdag 15 augustus stond in het teken van ‘Independence day’, iedereen is/neemt vrij en viert deze dag. Zo ook wij!

In de ochtend werden wij voorzien van Indiase vlaggen, buttons en werd heel het huis versierd met oranje, witte en groene ballonnen. Iedereen is vervolgens naar de kinderopvang van ‘the green lion’ (vrijwilligersorganisatie in India) gegaan waar jonge kinderen uit de slums verblijven. Hier ontmoet ik mijn naamgenootje Juana. Wanneer ik haar mijn naam vertel gelooft ze mij niet en kijkt ze haar vriendinnetje al giechelend aan. De ouders van Juana, net zoals alle andere ouders van deze kinderen hebben hen behalve liefde wat uiteraard het belangrijkste is (!) niet veel meer te bieden. Samen met alle vrijwilligers en coördinatoren hebben wij deze kinderen de betekenis van deze dag geleerd waarna wij gezellig samen hebben gespeeld en een feestelijke maaltijd volgde. Wat hebben de kids, maar wederom ook ik hiervan genoten! In de avond hebben we dit feest voortgezet en zijn we met alle vrijwilligers uit gaan eten in een Italiaans restaurant (waar de koeien de ingang blokkeerde).

Op vrijdag kregen we het nieuws dat de voormalige prime minister van India is overleden, wat vrijdag wederom een vrije dag maakte. Samen met vrienden uit China, Italië en Frankrijk hebben we onze tassen ingepakt en zijn we richting New Delhi gevlogen om een van de wereldwonderen op mijn bucketlist te bewonderen; de TAJ MAHAL.

Na een vlucht van 2,5u zijn we aangekomen in Delhi, waar ons nog een autorit van 4u te wachten stond richting Agra (the city of the Taj Mahal). De volgende dag sta ik er dan. Het leven in India kan een nachtmerrie zijn en ik ben bevoorrecht. Met alles wat ik deze week heb gezien, gevoeld en heb meegemaakt, sta ik nu met mijn neus richting de Taj Mahal, heb ik kriebels in mijn buik en voelt het eventjes alsof ik in een sprookje ben beland.