Maandagochtend 7u... Er komen verschillende mensen thuis van hun weekendtripje. Ik zwaai naar ze waarna ik me weer lekker omdraai. Helaas gaat mijn wekker niet veel later en zoals iedere ochtend stap ik onder de douche. Dit keer was het een hele grote stap om eronder te stappen omdat ik wist dat ik mijn haren moest wassen onder deze kou... Brr.

Goedemorgen, daar zijn we dan! Fris uit de koude douche lopend naar het andere vrijwilligershuis waar het ontbijt klaarstaat en we opgehaald worden. My first day of volunteering!

Iedereen gaat naar een ander project, zo werken er mensen in het disability centre, in een animal shelter voor aangereden of verongelukte straatdieren, de womenshelter, en in een soort bejaardenhuis. Ik werk in de ochtenden in de womenshelter waar meisjes en vrouwen vanaf 4 jaar tot ... verblijven en geen mannen toegestaan zijn. Deze vrouwen zitten in distress vanwege mentale mishandeling, fysieke mishandeling of zelfs verkrachting. Deze opvang voorziet deze vrouwen gedurende 3 jaar van een slaapplek en enigszins psychologische hulp en het aanleren van skills zodat ze na deze periode hopelijk in staat zijn om weer voor zichzelf te zorgen.

Om 9.15 komt de jeep, worden alle vrijwilligers ingeladen en naar hun project gebracht. Onderweg zie ik een koe een banaan stelen van een fruitkraampje en kinderen die zich met een emmer water douchen.

Eenmaal aangekomen bij de women shelter staat een vrouw ons op te wachten bij de poort en geeft ze ons allemaal een hand. Deze vrouw heeft moeite met haar spraak en wilt dan ook heel graag Engels leren.

Wanneer ik naar boven kijk staan de meisjes van 16-23 jaar ons heel goed te bestuderen en wanneer ik lach, lachen ze vrolijk terug.

Dan loop ik naar binnen. Rechts zie ik een grote slaapzaal met stapelbedden waar alle vrouwen (inclusief kinderen) slapen. Wij lopen rechtdoor de trappen omhoog omdat dit de ruimte is waar wij de mogelijkheden hebben om hen te helpen. Naast de trap zie ik echter een vrouw van 40 zitten met haar haren afgeschoren, haar knieën omhoog en haar armen hier overheen gebogen. Ze durft niet te kijken.

Eenmaal boven zien we hun was hangen en is er een grote ruimte met tekeningen aan de muur waar wij nog eens iets van kunnen opsteken (zie foto’s!). Wanneer 1 meisje komt, volgt de rest al snel. Ze kunnen gebrekkig Engels en wij kunnen gebrekkig Hindi, maar met handen en voeten lukt het ons keer op keer om eruit te komen wat de ander bedoelt.

Aangezien het onze eerste werkdag is hebben we allemaal iets meegenomen om het allemaal wat luchtig te houden. De dames waren dan ook helemaal onder de indruk van de nagellak, de henna, de Indiase muziek en onze souvenirs meegenomen van thuis.

Iedereen wilde de nagels mooi gelakt hebben en wanneer ik hun rechterhand wil doen krijg ik het ‘nee’ gebaar, dit is de hand waarmee zij eten.

De tijd vloog voorbij en voordat ik het wist stond de jeep alweer beneden om ons op te halen. Eenmaal thuis staat onze lunch klaar en hebben we tijd om onze les voor de middag voor te bereiden.

Totaal ongepland, maar zeker niet met minder liefde heb ik besloten om mij ook in de middagen in te zetten voor diegene in nood. Na de lunch ga ik weer terug aan het werk voor het ‘outreach’ project. Voor dit project heb ik geen woorden. Uiteraard heeft de womenshelter grote indruk achtergelaten, maar het outreach project deed dit op een andere manier.

Voor dit project worden kinderen van de straat ‘geplukt’, brengen wij ze naar ‘onze’ plek (buiten onder een groot afdak), voorzien wij iedereen van een eigen schriftje, pennen en boeken, en leren we de kinderen al zittend op een matje Engels, rekenen, aardrijkskunde en alles wat tot een goede basis behoort.

De vorige keer vertelde ik over de verschillende staten. Iedere staat heeft zo ook zijn eigen taal. Hindi is samen met Engels de algemeen gangbare taal, maar sommige kinderen gaan niet naar school of er word op school alleen de taal van die staat gesproken. Dit betekend dat deze kids niet naar andere staten in India kunnen gaan daar ze zich niet verstaanbaar kunnen maken. Mijn taak is dan ook het aanleren van Engels zodat de kinderen zich verstaanbaar kunnen maken en de basis krijgen om hopelijk hogerop te komen in hun leven.

Daar komen de kids, geplukt van de straat, rennend zo hard als dat ze kunnen en een smile van oor tot oor, zo blij dat ze naar ‘school’ kunnen gaan (video!). Het enige dat ik voelde bij hen was happiness, pure happiness. Met het opschrijven van mijn gedachte heb ik echter moeite omdat dit er zoveel waren. Waardering, waar wij zeuren dat we naar school moeten zie je ze hier -zo hard als dat ze kunnen- aanrennen vol energie en vreugde, zo dankbaar...

Na het leren is er natuurlijk ook wat tijd voor spelletjes en een koekje. Wat kunnen zij genieten van een stukje chocolade en een springtouw!

Natuurlijk moest ik sterk blijven voor deze kids, maar het was moeilijk, heel moeilijk om mijn tranen onder bedwang te houden bij het voelen en zien van deze gehele situatie.