1 week later en vele ervaringen, herinneringen en inspirerende mensen rijker. In deze blog zal ik de meest indrukwekkende gebeurtenissen en geleerde feitjes samenvatten.

Deze week stond in het teken van kennismaking met India. Een introductie in de cultuur, do’s en dont’s, het ontdekken van de belangrijkste plekjes in Goa en het leren van Hindi om onszelf in India en tijdens het vrijwilligerswerk verstaanbaar te maken.

Ik begin met wat fascinerende feitjes welke mij geholpen hebben om India, de mensen en de cultuur beter te begrijpen.

In India wordt het ‘kastensysteem’ tot op de dag van vandaag gehanteerd. Het kastensysteem is een verdeling in de maatschappij gebaseerd op het geloof. De regering wilt dat iedereen Hindu is, en dit is dan ook de hoogste klasse in het kastensysteem. De mensen geboren in deze klasse krijgen een stempel ‘SC’ op hun geboortecertificaat. Eenmaal geboren in deze klasse (je ouders zijn Hindu dus krijg je deze stempel), kom je er niet meer uit. Je moet trouwen met iemand uit dezelfde klasse. De mensen in deze klasse genieten de beste banen en salarissen, krijgen voorrang op scholarships en hebben de meeste voordelen zoals bijvoorbeeld gratis studieboeken. Deze mensen kunnen dus van ‘geluk’ spreken.

Aangezien de regering alleen Hindoeïsme ondersteunt, maar er nog vele andere religies zijn heb je nog een ‘restgroep’ aangeduid als OC. In deze groep vallen onder andere de Moslims en Christenen. Dit is de laagst gewaardeerde groep…

Wanneer mijn coördinator (Mandeep) dit vertelde stond ik perplex en vroeg ik mezelf af of de Indiase mensen in staat waren om uberhaupt hun toekomst nog zelf richting te geven… Het geloof van je ouders bepaalt welke stempel jij voor de rest van je leven op je draagt, het bepaalt je leven. Ik ben ervan overtuigd dat er in de laagste groep genoeg mensen zitten met potentie en intelligentie, maar geen mogelijkheden hebben… Zie jij een uitweg voor deze ‘restgroep’?

Dan verteld Mandeep dat het ook beter is om op straat niet te spreken over religie daar dit vaak geweld heeft uitgelokt. Zo hebben Hindu’s kerken vernield en wordt er openbaar over gevochten. Religie heeft hier zoveel macht…

De vlag van India spreekt bovenstaande echter tegen en heeft in mijn ogen juist de betekenis van samenhorigheid. Oranje staat voor hindoeïsme, boeddhisme en jaïnisme. De witte kleur staat voor de Christenen en de groene kleur staat voor de Islam. De vlag als geheel vertegenwoordigt een samenloop van alle religieuze principes, maar bovenal een filosofie van tolerantie en rechtvaardigheid zoals afgebeeld door de Ashok Chakra in het midden.

De nationale vlag vertegenwoordigd verschillende religies, over contradictie gesproken...

Een mooi voorbeeld van bovenstaande is Mandeep. Mandeep is geboren als Hindu en geniet op papier dan ook de hoogste klasse. In werkelijkheid is hij bekeerd en is hij Christen. Van vrijheid is echter niet te spreken aangezien hij bang is voor de gevolgen wanneer de regering hier achter komt.

Misschien is bovenstaande iets wat aan het denken zet en ons onze vrijheid laat waarderen.

Last but not least; In Nederland proberen vele snel en zwart geld te verdienen wanneer zij geen ‘uitweg’ meer hebben of zien. Zelfs dit is onmogelijk in India omdat er een chip in iedere Rupee zit waarmee de grote bedragen opgespoord kunnen worden.

Dan op naar de ‘leukere’ feitjes!

India is opgedeeld in verschillende staten vergelijkbaar met USA. In iedere staat gelden andere regels en wetten.

Tijdens de Monsoon (‘off-sesason) is het vakantie voor de Indiërs en komen de meeste van hen naar Goa.

Goa staat bekend om de king Cobra en de Python. Tijdens monsoon betekend dit dat zij uit de gewassen komen en de straat opkronkelen aangezien het hier nu ook nat is... Laat me net een paar gezien hebben in wateren en hier doodsbang voor zijn…

In Goa wordt er geen belasting betaald over alcohol. Waar een fles alcohol in bijvoorbeeld Mumbai 150 Rupees kost, kost het in Goa maar 60 Rupees.

Omdat het off-season is en er weinig westerse toeristen zijn liggen alle prijzen een stuk lager!

De mango is het nationale fruit van India, de nationale sport is Hockey en de bouw van de Taj Mahal heeft 20 jaar geduurd met hulp van 222 werknemers.

Wat is het nationale dier van India? Joanna dacht de heilige koe, maar nee! Het is de Bengaalse tijger uiteraard.

Deze theorie heeft ons een goede start geboden, maar natuurlijk is het ook belangrijk om Goa te ontdekken, het typische eten, de typische marktjes en het typische vervoersmiddel.

Daar zitten (staan en soms hangen) we dan in een overvolle bus. Wanneer je denkt dat de bus vol zit, dan heb je het goed mis want er is altijd genoeg ruimte. De deuren kunnen open en mensen kunnen er half uit gaan hangen om weer voor een paar extra man plaats te maken.

Wat ook noemenswaardig is, is de regen die je aan ZIET komen. Heel raar om het een paar meter voor je te zien regenen. Geef het een paar seconden en je staat er zelf in! Wat doen wij dan? Wij breken de bananenbladeren af en gebruiken deze als paraplu! Daarnaast heb ik een kikker vrolijk rond zien huppelen in het toilet van een restaurant en zijn mijn Italiaanse chicks en ik achter het gezegde van ‘the indian line’ gekomen. In Italië gebruiken ze dit gezegde vaak om aan te duiden dat je achter elkaar moet lopen, een gezegde wat we in India mogen ervaren gezien het onmogelijk is om naast elkaar te lopen vanwege al het verkeer (waar auto's scooters, fietsers, wandelaars, koeien en honden deel van uitmaken).

In India leef je met en in de natuur, en omdat er zoveel zwerfhonden zijn proberen ze vele te castreren. De gecastreerde honden snijden ze een stukje van 1 oor af om hen zo te herkennen.

Ik heb alweer zoveel verteld, maar mijn eerste vrije weekend mag uiteraard niet ontbreken. Zoals iedere ochtend horen we heel vroeg geluid, alleen zijn we er nu achter gekomen waar het vandaan komt! Het is de bakker, op zijn fiets met een toeter die alle straten misschien wel 3x afgaat om zijn verse brood te verkopen… Dit betekend dat we al vroeg wakker zijn geworden, maar dit betekend niet dat we daardoor het nachtleven overslaan. Op naar Baga road en Tito's beachclub met de groep waar we de gehele avond alles gratis hebben gekregen; drinken, shisha, eten en zelfs voor de alcohol hoeft niet betaald te worden… Waarom niet? Dat was natuurlijk onze vraag, waarna ons uitgelegd wordt dat wij als blanke mensen het publiek lokken. En ja hoor, al snel zat de bar vol met mensen.

Wanneer we zaterdagochtend wakker worden na onze gezellige avond, komen de buren ons vertellen dat ze hun bijennest open gaan slaan en vragen ze of we wat honing willen kopen. Verser kan niet toch? Dan ben ik getuige van iets waarvan ik hoor en zie dat het pijnlijk is. Hij klimt de boom in en met zijn blote handen grijpt hij vervolgens naar de bijenkorf. Ik hoor hem schreeuwen van de pijn en de mensen die hem helpen zeggen dat we aan de kant moeten gaan omdat de bijen nu heel snel eruit zullen komen. Daar vliegt de eerste al recht langs mijn gezicht waarna de rest al snel volgt. Met mijn verse pot honing en een zakje chips loop ik vervolgens naar het andere huis van het vrijwilligersproject en komt een klein jongetje van ongeveer 6 jaar mij tegenmoed en roept ‘aunty, aunty’. Met zijn handen maakt hij een gebaar naar zijn mond toe. Ik geef hem zonder twijfel mijn zakje chips en vervolg mijn weg. Het jongetje blijft staan en wanneer ik bijna aan het einde van de weg ben hoor ik nogmaals ‘aaaaaaunty’. Daar staat hij dan aan het andere eind van de straat met zijn zakje chips in zijn hand. Toekijkend hoe ik verder loop…

Then we have the Sunday, and sundays are for chillings. Dus, met mijn voeten in het zand, mijn neus richting de Arabische zee en al pingelend proberen om een goede deal te slaan met de locals (vrouwen) die sieraden verkopen. Wanneer er vervolgens een man aangelopen komt sta ik nog maar alleen, met een bonkend hart, een armband in mijn hand waar ik nog niet voor betaald heb en afvragend wat er gebeurd. De man ziet uit als een typische slechterik in een film, zijn ogen waren groen en straalde slechtheid uit. Plotseling komen de vrouwen terug waarna ik hen vraag wat er gebeurt. Het is de politie. Of het een officiële politie is dat weten de vrouwen niet, maar wanneer hij hen ziet verkopen op het strand moeten zij 200 Rupees betalen (in high-season bedraagt dit 1000 Rupees). Wanneer we vervolgens verder shoppen wilt een meisje van onze groep haar haren vlechten. Aangezien dit even duurt raken we aan de praat. De man en vrouw van deze winkel hebben 4 kinderen. 1 meisje van 3 jaar is aanwezig en schommelt in een sjaal welke vastgemaakt is onder de tafel. De andere 3 zijn ook meiden en 12 jaar en ouder. Zij verkopen momenteel sieraden op het strand. Wie weet of wij iets hebben gekocht bij hen, maar het enige waar ik naar keek was het kleine meisje van 3 jaar dat nu nog vrolijk schommelt, maar waarschijnlijk over een paar jaar, net als haar zussen sieraden verkoopt op het strand.

Ik kan mijn blog zo mooi maken zoals ik wil, maar de werkelijkheid is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Deze week heb ik veel geleerd en veel mogen ervaren, ik heb veel geshopt waaronder kleding wat tegelijkertijd voor welgeteld 1 euro op maat gemaakt werd. Ik heb beautiful people mogen ontmoeten, maar heb ik ook afscheid moeten nemen van een paar omdat hun tijd in India erop zat. Deze mensen hebben iets betekend voor diegene die het nodig hadden, zonder dat zij hier iets voor terug wilde. Wanneer afscheid wordt genomen verteld iedereen zijn of haar ervaringen voor de hele groep, wat het hen heeft gebracht of wat zij ervan hebben geleerd. Ook al heb ik hen maar 1 week gekend, de banden die je hier maakt zijn zo intens, je bent op elkaar aangewezen en moet er samen maar uit zien te komen. Het droog houden van onze wangen is niet gelukt…

The only thing I can say is that we’re all struggling one way or another, so let’s just be there for each other.