(Met een paar dagen achterstand zeg ik; NamasTe!)

Daar sta ik dan met beide benen op Indiase grond. Dezelfde dag nog aangekomen en lopend naar de douane voor mijn vingerafdrukken en een foto. Lekker charmant met mijn wallen hangend tot op mijn knieën en mijn halve afro kapsel…

Eenmaal bij de douane word ik opnieuw heel vriendelijk ontvangen in Hindi. Uuuuh? English please? Na mijn stempeltje op mijn visa te hebben ontvangen zei iets in me dat ik als eerst even mijn koffer moest checken, dus dat meteen even gedaan. Ik heb een koffer met cijferslot en ik wil vooraf even melden dat ik deze code NOOIT op 000 zou instellen!

Daar sta ik dan, op de luchthaven van Mumbai waar mijn koffer met de ingestelde code niet opengaat. Gebeurt mij weer… In Nederland hebben ze ooit eens mijn koffer met hetzelfde slot open ’gebroken’, omdat ik koraal had meegenomen wat schijnbaar verboden is…
In ieder geval, aangezien ik ‘autoriteiten’ al eens eerder mijn koffer open heb zien breken dacht ik dat ze dit hier op de luchthaven ook wel konden. Allemaal heel leuk, lief en aardig, maar ze kwamen met duizenden sleuteltjes aan waarvan ik al wist dat dit niet ging werken.

Maar goed, I go with the flow dus ik laat de koffer even voor wat het is en ga lekker verder met de dingen die ik meteen geregeld wilde hebben; geld en een simkaart.

Allereerst maar geld inwisselen zodat ik mezelf kan redden. Op internet had ik al gelezen dat over ALLES te onderhandelen valt in India en dat mag ik meteen ervaren bij het inwisselen van euro’s naar rupee’s. De huidige valuta is momenteel 1 euro = 80 rupee’s. Na onderhandeling krijg ik voor 1 euro 75 rupee’s wat betekent dat ik per euro, 5 rupee’s (0,06 eurocent) ‘verlies’ maak. Goede deal dacht ik bij mezelf, totdat ze me op het einde vertelde dat ik 6% over het gehele bedrag moet betalen aan inwisselkosten… 6% over een paar 100 euro… dat is een aardig bedrag voor deze Indiërs, maar ook nog steeds voor mij!

Met mijn rupee’s op zak ga ik op zoek naar een simkaart aangezien ik de eerste dagen en de laatste week alleen zal reizen. Op internet had ik al gelezen dat toeristen moeilijk een simkaart kunnen krijgen en de meeste toeristen ‘bevriend’ raken met een local zodat ze via hen aan een simkaart kunnen komen. Op het vliegveld kon ik makkelijk een simkaart krijgen, maar deze heb ik mooi op zijn plekje laten liggen aangezien deze omgerekend 25 euro kostte! Dat betaal je niet eens in Nederland voor een simkaart…

Dan pak ik de taxi naar het hotel en doe ik mijn eerste ervaring op in India. Precies zoals ik het me had voorgesteld! Overal mensen, auto’s… scooters, kraampjes, geiten en nog zoveel meer. Alles lijkt zo ongeregeld en van alle kanten komt verkeer. Ik wist niet meer waar ik kijken moest en was dan ook blij dat ik eindelijk aangekomen was bij het hotel (dat bijna niet te zien was en opgekropt zat tussen al het andere dat de straat te bieden had).

Aangezien mijn reis om 02.00u begonnen is onderweg naar Düsseldorf AirPort, heb ik welgeteld nog 1 uurtje kunnen slapen in mijn eigen bedje. Gelukkig heb ik geen moeite om in het vliegtuig een comfortabele houding te vinden en heb ik ook hier, ik denk, 2/3 uurtjes kunnen slapen. Helaas kan ik bij aankomst in het hotel niet meteen in bed springen en mijn ogen sluiten, maar moet ik eerst mijn koffer open zien te krijgen en ik zag de bui al hangen gezien de vele codeopties... Ik had mezelf dan ook voorgesteld om heel systematisch (zo autistisch als dat ik ben) te beginnen bij 000 om vervolgens 001, 002 etc. te proberen. Verwachtend dat het enige tijd zou gaan duren, gaat tot mijn grote verbazing de koffer open bij de eerste poging. 000?! Ik sta er nog altijd versteld van.

De volgende ochtend was het dan zover… Mijn eerste dag alleen in het vrouwonvriendelijke India. Omdat ik de nacht had overgeslagen in Nederland en ook hier pas laat ging slapen had ik wat moeite met opstaan. Gevolg; ontbijt gemist. Dan maar beginnen met een lekkere douche, om vervolgens buiten wat eten te scoren. Helaas was de douche iets minder dan gehoopt, want na een aantal pogingen om warm water te krijgen heb ik mezelf moeten overgeven aan een koude douche.

Eenmaal verzorgd begonnen de horrorverhalen van India zich af te spelen in mijn hoofd en was ik bang om mijn hotelkamer uit te komen. Na een minuutje of 5 ben ik toch maar naar de receptie gelopen en heb ik gevraagd of zij een taxi voor me konden bestellen aangezien ik (nog) niet aan de straat durfde te staan en een taxi durfde aan te houden. Natuurlijk had ik op internet wel al uitgezocht wat ik van Mumbai wilde zien en zo werd Colaba causeway mijn eerste bestemming! Een lange straat met kraampjes waar je alles vinden kan. Aan het einde van deze straat bevond zich (wel zo toepasselijk op de eerste dag) de Gateway of India.

Na een stukje van de markt te hebben gezien, loop ik langs de MacDonalds. Zou ik bij het oude vertrouwde gaan ‘ontbijten’? Die keuze was snel gemaakt; nee natuurlijk niet, dus loop ik vervolgens op goed geluk een hopelijk goed eethuis binnen. Eenmaal de menukaart in mijn hand zie ik niets wat me bekend in de oren klinkt behalve mixed vegetables en naan. Dat was dan ook mijn bestelling. Er wordt gevraagd of ik deze spicy, medium spicy of niet spicy wil waarna Joanna met haar grote mond uiteraard weer spicy zegt. Na mijn bestelling vroeg ik mezelf af waarom ik nu weer spicy moet zeggen… Vergeet ik dat ik in India ben en spicy hier waarschijnlijk a lot more spicy is dan dat ik gewend ben in Nederland?! Anyways, the food was perfect and I really loved it! Met gele vingers van de kruiden na dit lekkere ontbijtje (alles word in plaats van een vork of lepel met de handen en naan gegeten) loop ik de markt af en bewonder ik de Gateway van India. Snel hierna begon het te stortregenen en aangezien ik geen paraplu had ben ik onder wat bomen gaan schuilen waar ik Lily ontmoet. Lily ziet haar kans schoon en vraagt of ik een paraplu nodig heb, wat in deze stortregen uiteraard fijn zou zijn. Lily smeert mij voor 3,50 euro de paraplu aan wat in India veel, heel veel rupee’s zijn. Lily is binnen en hoeft vervolgens een maand niet meer te werken. Be like Lily…

En met deze wijze woorden sluit ik de blog van mijn eerste dag in India dan ook af.

Wanneer ik de volgende dag mijn ogen open vraag ik mezelf af of ik een cultuurschok heb gezien India bekend staat als het land dat de grootste cultuurschok met zich meebrengt. Ja… Best wel. Zeker gezien mijn eerste blik van India in daglicht een trein was, waar de mensen uit de ramen en deuren hingen en nog net niet op het dak zaten. Daarnaast zie ik veel, heel veel armoede, mensen op straat in het vuil ‘oorbellen’ schieten (lees: met een grote spitse stang in elkaars oor prikken) en overal, maar dan ook overal groene pepers en limoen aan een draadje hangen.

Ik probeer India in woorden te beschrijven, maar het is zo moeilijk en ergens ook onmogelijk!

Vandaag stap ik de taxi in naar Linking road ‘a fusion of modern and traditional, and East meets West’. Eenmaal aangekomen kost het ritje mij 164 rupee’s en betaal ik met 200 rupee’s. De chauffeur heeft geen wisselgeld en waarschijnlijk dacht ik hetzelfde als dat jullie denken wanneer jullie dit lezen; ‘ja ja’ geen wisselgeld… die 36 rupee’s is voor westerlingen natuurlijk niet veel en voor hem weer fijn om in zijn zak te steken. Het tegenovergestelde is echter waar. De chauffeur vraagt of ik even wil blijven zitten zodat hij op straat kan vragen of iemand wisselgeld heeft. Nadat ik hem de hele straat heb zien vragen naar wisselgeld geeft hij me 100 rupee’s terug en wilt hij me mijn ritje niet voor 164, maar voor 100 rupee’s geven. Natuurlijk was ik al van plan om deze man gewoon 200 rupee’s te geven zodat hij ook wat fooi heeft, maar zo gemeen als dat ik misschien ben wilde ik eerst zijn eerlijkheid testen. Wanneer ik hem zeg dat ik hem 200 wil geven en hij het wisselgeld mag hebben wilt hij het niet van mij aannemen en voelt hij zich schuldig. Na mijn aandringen bedankt hij me vriendelijk en hoor ik nog een aantal keren zijn oprechte excuses voor het niet hebben van wisselgeld.

Linking road is net als Colaba Causeway een straatmarkt, en omdat ik dit al snel gezien had, heb ik vervolgens de taxi gepakt naar Fashion Street. Wanneer ik net in de taxi zit begint het te stortregenen en wanneer ik dan ook uitstap is de lucht ‘dik’ en is ademen moeilijk door de luchtvochtigheid. Het gevoel dat heel Nederland op 1 plein staat vergemakkelijkt het ademen dan ook niet bepaald.

Eenmaal de taxi uitgestapt zie ik iedereen in een bepaalde richting lopen waardoor ik natuurlijk nieuwsgierig werd en hen achterna liep. We lopen een straat af, richting een tunnel met trappen en langs een groot veld waar de kinderen gezellig met elkaar spelen. Eenmaal de trappen afgelopen te hebben zie ik veel, heel veel gebeuren.

Het is een lange blog en het enige dat ik zeggen kan is dat ik heb geprobeerd om mijn eerste ervaringen in India te delen but…

Photography is the story I fail to put into words, so you're more than welcome to take a look at some pictures I made these days!