This journey makes me so rich

In mijn vorige blog heb ik verteld waar ik mij als vrijwilliger inzet. Het was heel oppervlakkig omdat ik nog niet veel gezien en ervaren had van het vrouwen en outreach (sloppenwijk) project. Deze blog zal en kan ik wat meer vertellen daar ik nu van een kort weekje ervaring kan spreken.

Zoals ik al eerder schreef werk ik in de ochtend in de vrouwenshelter waar vrouwen met distress verblijven of zij die in aanmerking zijn gekomen met justitie. Ik weet dat jullie allemaal nieuwsgierig zijn naar de verhalen achter deze vrouwen en ik kan vertellen dat ik (nog steeds) net zo nieuwsgierig ben als jullie!

Womenshelter

Bij de start van mijn werk heb ik globaal uitleg gekregen over mijn werkzaamheden op de vrouwenopvang. De uitleg bestond uit; het empoweren, versterken van de eigen kracht van deze vrouwen en meisjes. Hoe? Ik moest mijn eigen creativiteit gebruiken. Vanuit het werk in Nederland ben ik gewend dat ik ook uitleg krijg over de personen welke ik ga helpen. Hun achtergrond, karakter, hulpvraag etc., maar deze informatie kreeg ik hier niet. Niet heel verkeerd, want nu ga ik met een open mind en onbevooroordeeld aan het werk (met een open blik zie je mooie dingen).

De eerste dagen leerde ik de meisjes en vrouwen kennen, maar zij ook mij. Diepe gesprekken hebben wij bijna niet gehad en we hebben het veelal oppervlakkig gehouden. De meisjes waren wat terughoudend maar tegelijkertijd ook heel geïnteresseerd in ons, wie wij zijn, waar wij wonen en wat wij hebben meegemaakt.

Een van de meisjes voelde zich vertrouwt en heeft mij de grote lijnen van haar verhaal verteld. Communicatie blijft echter een uitdaging omdat de taal een barrière vormt.

Een jonge vrouw van 21 jaar, die al 8 jaar in deze opvang woont. Haar gezin bestaat uit 2 oudere broers, 1 jongere broertje en 1 jonger zusje. Al haar broers en haar jongere zusje mochten naar school gaan, behalve zij. Haar ouders wilde dat zij hielp in het huishouden en haar broers waren/zijn zowel verbaal als fysiek agressief jegens haar. 5 jaar geleden heeft zij beide ouders verloren en nu probeert zij zich te richten op haar toekomst wat bestaat uit een aankomend huwelijk…

Haar verhaal kan ik tot nog toe alleen maar beknopt beschrijven, maar haar angst in haar ogen wanneer zij vertelt over haar broers spreekt boekdelen. Het enige dat mij geruststelt in haar verhaal en het uitzicht op haar toekomst is dat haar aankomende man zorgzaam en lief voor haar is. Momenteel is hij haar enige houvast en ik hoop dat hij altijd de rots in de branding zal blijven voor deze jonge vrouw.

Wanneer ik denk aan een jonge vrouw van 21 jaar dan denk ik aan mijn zusje, genietend van haar jonge jaren en ergens licht zoekend naar welk pad zij neemt richting de toekomst. De jonge jaren van dit meisje zijn echter anders. Zij verblijft samen met haar rugzakje meegenomen uit het verleden in een womenshelter, waar een telefoon verboden is, zonder eigen regie en uitgehuwelijkt.

Twee keer in de week krijgen de meisjes bezoek van de counselor. Zij spreekt met de vrouwen en meisjes over hun toekomst, hoe zij deze vorm kunnen geven en motiveert hen om naar school te gaan. Vaak blijft dit echter alleen maar bij een droom want zodra zij weer terug naar huis gaan en weer in de oude omgeving terechtkomen, vervallen zij weer in hun oude patronen.

Outreach
Er zijn maar weinig kinderen die de kans krijgen om regulier (betaald) onderwijs te volgen in India en de meeste kinderen blijven dan ook gewoon thuis bij hun ouders in de sloppenwijk. Het Slum Outreach project richt zich op educatie van kansarme kinderen uit sloppenwijken van wie de ouders het zich niet kunnen veroorloven om de kinderen naar school te sturen. Na mijn ochtend bij de vrouwen en meisjes in de womenshelter, geef ik deze kinderen in de middag les in Engels, rekenen en ‘science’. Hoe ziet dit eruit?

De slumkinderen bestaan momenteel uit kinderen komend uit dezelfde ‘village’ en hun leeftijd varieert van 3 t/m 21 jaar. Zij zijn ingedeeld in groepen overeenkomstig met hun competentie. Iedere middag bereid ik mijn les voor op een vel papier, na mijn voorbereidingen stap ik in de jeep om deze kids op te halen bij hun slums en rijden wij naar een plein welk deels overdekt is en geven wij ze les.

Deze week heb ik voor het eerst hun thuis gezien… Wanneer je denkt dat wij in Nederland van armoede kunnen spreken of denkt dat wij het ó zo slecht hebben in ons verzorgingsstaatje, dan kom eens meemaken hoe deze kinderen leven. Een huis kun je het niet noemen, het zijn krotjes op een groot open veld. Krotjes op palen, sommige met goede daken (een plastic zuil), en sommige met daken van textiel/kleding. De vloer is gemaakt van koeienpoep, want wanneer dit droogt wordt dit erg hard. De woningen hebben allemaal een omtrek van misschien 10m² waar de ouders samen met hun kinderen leven. Het is een woonkamer, slaapkamer, alles in 1. Voor de regen in de Monsoon graven ze kuilen voor hun huis, ter bescherming en als afvoering van de vele regen. Wanneer ik de kids een van mijn eerste keren deze week ging ophalen zag ik Sanjoni, een meisje van 10 jaar, knielend voor haar huis de afwas voor haar ouders doen in een emmer met water. Sheshraj, een heel slim jongetje van ook 10 jaar, die een van zijn benen verbrand heeft toen zijn moeder buiten in open vuur aan het koken was… Een andere vrijwilligster vertelde mij dat zij een van haar kindjes uit dezelfde bak met water zag drinken als waar de koeien van drinken. Dit zijn korte verhalen (lees observaties!!) van 3 lieve, gemotiveerde Indiase kindjes die mij, hoe klein ze ook zijn, blijven inspireren en waarvan o.a. hun waardering mij groot besef geeft dat ik teveel ‘for granted’ neem.

Al in mijn eerste werkweek mag ik kennismaken met het nationalisme van India, wat deze week een korte werkweek maakte; woensdag 15 augustus stond in het teken van ‘Independence day’, iedereen is/neemt vrij en viert deze dag. Zo ook wij!

In de ochtend werden wij voorzien van Indiase vlaggen, buttons en werd heel het huis versierd met oranje, witte en groene ballonnen. Iedereen is vervolgens naar de kinderopvang van ‘the green lion’ (vrijwilligersorganisatie in India) gegaan waar jonge kinderen uit de slums verblijven. Hier ontmoet ik mijn naamgenootje Juana. Wanneer ik haar mijn naam vertel gelooft ze mij niet en kijkt ze haar vriendinnetje al giechelend aan. De ouders van Juana, net zoals alle andere ouders van deze kinderen hebben hen behalve liefde wat uiteraard het belangrijkste is (!) niet veel meer te bieden. Samen met alle vrijwilligers en coördinatoren hebben wij deze kinderen de betekenis van deze dag geleerd waarna wij gezellig samen hebben gespeeld en een feestelijke maaltijd volgde. Wat hebben de kids, maar wederom ook ik hiervan genoten! In de avond hebben we dit feest voortgezet en zijn we met alle vrijwilligers uit gaan eten in een Italiaans restaurant (waar de koeien de ingang blokkeerde).

Op vrijdag kregen we het nieuws dat de voormalige prime minister van India is overleden, wat vrijdag wederom een vrije dag maakte. Samen met vrienden uit China, Italië en Frankrijk hebben we onze tassen ingepakt en zijn we richting New Delhi gevlogen om een van de wereldwonderen op mijn bucketlist te bewonderen; de TAJ MAHAL.

Na een vlucht van 2,5u zijn we aangekomen in Delhi, waar ons nog een autorit van 4u te wachten stond richting Agra (the city of the Taj Mahal). De volgende dag sta ik er dan. Het leven in India kan een nachtmerrie zijn en ik ben bevoorrecht. Met alles wat ik deze week heb gezien, gevoeld en heb meegemaakt, sta ik nu met mijn neus richting de Taj Mahal, heb ik kriebels in mijn buik en voelt het eventjes alsof ik in een sprookje ben beland.

What are you doing for others?

Maandagochtend 7u... Er komen verschillende mensen thuis van hun weekendtripje. Ik zwaai naar ze waarna ik me weer lekker omdraai. Helaas gaat mijn wekker niet veel later en zoals iedere ochtend stap ik onder de douche. Dit keer was het een hele grote stap om eronder te stappen omdat ik wist dat ik mijn haren moest wassen onder deze kou... Brr.

Goedemorgen, daar zijn we dan! Fris uit de koude douche lopend naar het andere vrijwilligershuis waar het ontbijt klaarstaat en we opgehaald worden. My first day of volunteering!

Iedereen gaat naar een ander project, zo werken er mensen in het disability centre, in een animal shelter voor aangereden of verongelukte straatdieren, de womenshelter, en in een soort bejaardenhuis. Ik werk in de ochtenden in de womenshelter waar meisjes en vrouwen vanaf 4 jaar tot ... verblijven en geen mannen toegestaan zijn. Deze vrouwen zitten in distress vanwege mentale mishandeling, fysieke mishandeling of zelfs verkrachting. Deze opvang voorziet deze vrouwen gedurende 3 jaar van een slaapplek en enigszins psychologische hulp en het aanleren van skills zodat ze na deze periode hopelijk in staat zijn om weer voor zichzelf te zorgen.

Om 9.15 komt de jeep, worden alle vrijwilligers ingeladen en naar hun project gebracht. Onderweg zie ik een koe een banaan stelen van een fruitkraampje en kinderen die zich met een emmer water douchen.

Eenmaal aangekomen bij de women shelter staat een vrouw ons op te wachten bij de poort en geeft ze ons allemaal een hand. Deze vrouw heeft moeite met haar spraak en wilt dan ook heel graag Engels leren.

Wanneer ik naar boven kijk staan de meisjes van 16-23 jaar ons heel goed te bestuderen en wanneer ik lach, lachen ze vrolijk terug.

Dan loop ik naar binnen. Rechts zie ik een grote slaapzaal met stapelbedden waar alle vrouwen (inclusief kinderen) slapen. Wij lopen rechtdoor de trappen omhoog omdat dit de ruimte is waar wij de mogelijkheden hebben om hen te helpen. Naast de trap zie ik echter een vrouw van 40 zitten met haar haren afgeschoren, haar knieën omhoog en haar armen hier overheen gebogen. Ze durft niet te kijken.

Eenmaal boven zien we hun was hangen en is er een grote ruimte met tekeningen aan de muur waar wij nog eens iets van kunnen opsteken (zie foto’s!). Wanneer 1 meisje komt, volgt de rest al snel. Ze kunnen gebrekkig Engels en wij kunnen gebrekkig Hindi, maar met handen en voeten lukt het ons keer op keer om eruit te komen wat de ander bedoelt.

Aangezien het onze eerste werkdag is hebben we allemaal iets meegenomen om het allemaal wat luchtig te houden. De dames waren dan ook helemaal onder de indruk van de nagellak, de henna, de Indiase muziek en onze souvenirs meegenomen van thuis.

Iedereen wilde de nagels mooi gelakt hebben en wanneer ik hun rechterhand wil doen krijg ik het ‘nee’ gebaar, dit is de hand waarmee zij eten.

De tijd vloog voorbij en voordat ik het wist stond de jeep alweer beneden om ons op te halen. Eenmaal thuis staat onze lunch klaar en hebben we tijd om onze les voor de middag voor te bereiden.

Totaal ongepland, maar zeker niet met minder liefde heb ik besloten om mij ook in de middagen in te zetten voor diegene in nood. Na de lunch ga ik weer terug aan het werk voor het ‘outreach’ project. Voor dit project heb ik geen woorden. Uiteraard heeft de womenshelter grote indruk achtergelaten, maar het outreach project deed dit op een andere manier.

Voor dit project worden kinderen van de straat ‘geplukt’, brengen wij ze naar ‘onze’ plek (buiten onder een groot afdak), voorzien wij iedereen van een eigen schriftje, pennen en boeken, en leren we de kinderen al zittend op een matje Engels, rekenen, aardrijkskunde en alles wat tot een goede basis behoort.

De vorige keer vertelde ik over de verschillende staten. Iedere staat heeft zo ook zijn eigen taal. Hindi is samen met Engels de algemeen gangbare taal, maar sommige kinderen gaan niet naar school of er word op school alleen de taal van die staat gesproken. Dit betekend dat deze kids niet naar andere staten in India kunnen gaan daar ze zich niet verstaanbaar kunnen maken. Mijn taak is dan ook het aanleren van Engels zodat de kinderen zich verstaanbaar kunnen maken en de basis krijgen om hopelijk hogerop te komen in hun leven.

Daar komen de kids, geplukt van de straat, rennend zo hard als dat ze kunnen en een smile van oor tot oor, zo blij dat ze naar ‘school’ kunnen gaan (video!). Het enige dat ik voelde bij hen was happiness, pure happiness. Met het opschrijven van mijn gedachte heb ik echter moeite omdat dit er zoveel waren. Waardering, waar wij zeuren dat we naar school moeten zie je ze hier -zo hard als dat ze kunnen- aanrennen vol energie en vreugde, zo dankbaar...

Na het leren is er natuurlijk ook wat tijd voor spelletjes en een koekje. Wat kunnen zij genieten van een stukje chocolade en een springtouw!

Natuurlijk moest ik sterk blijven voor deze kids, maar het was moeilijk, heel moeilijk om mijn tranen onder bedwang te houden bij het voelen en zien van deze gehele situatie.

The city of India that feels like an island

1 week later en vele ervaringen, herinneringen en inspirerende mensen rijker. In deze blog zal ik de meest indrukwekkende gebeurtenissen en geleerde feitjes samenvatten.

Deze week stond in het teken van kennismaking met India. Een introductie in de cultuur, do’s en dont’s, het ontdekken van de belangrijkste plekjes in Goa en het leren van Hindi om onszelf in India en tijdens het vrijwilligerswerk verstaanbaar te maken.

Ik begin met wat fascinerende feitjes welke mij geholpen hebben om India, de mensen en de cultuur beter te begrijpen.

In India wordt het ‘kastensysteem’ tot op de dag van vandaag gehanteerd. Het kastensysteem is een verdeling in de maatschappij gebaseerd op het geloof. De regering wilt dat iedereen Hindu is, en dit is dan ook de hoogste klasse in het kastensysteem. De mensen geboren in deze klasse krijgen een stempel ‘SC’ op hun geboortecertificaat. Eenmaal geboren in deze klasse (je ouders zijn Hindu dus krijg je deze stempel), kom je er niet meer uit. Je moet trouwen met iemand uit dezelfde klasse. De mensen in deze klasse genieten de beste banen en salarissen, krijgen voorrang op scholarships en hebben de meeste voordelen zoals bijvoorbeeld gratis studieboeken. Deze mensen kunnen dus van ‘geluk’ spreken.

Aangezien de regering alleen Hindoeïsme ondersteunt, maar er nog vele andere religies zijn heb je nog een ‘restgroep’ aangeduid als OC. In deze groep vallen onder andere de Moslims en Christenen. Dit is de laagst gewaardeerde groep…

Wanneer mijn coördinator (Mandeep) dit vertelde stond ik perplex en vroeg ik mezelf af of de Indiase mensen in staat waren om uberhaupt hun toekomst nog zelf richting te geven… Het geloof van je ouders bepaalt welke stempel jij voor de rest van je leven op je draagt, het bepaalt je leven. Ik ben ervan overtuigd dat er in de laagste groep genoeg mensen zitten met potentie en intelligentie, maar geen mogelijkheden hebben… Zie jij een uitweg voor deze ‘restgroep’?

Dan verteld Mandeep dat het ook beter is om op straat niet te spreken over religie daar dit vaak geweld heeft uitgelokt. Zo hebben Hindu’s kerken vernield en wordt er openbaar over gevochten. Religie heeft hier zoveel macht…

De vlag van India spreekt bovenstaande echter tegen en heeft in mijn ogen juist de betekenis van samenhorigheid. Oranje staat voor hindoeïsme, boeddhisme en jaïnisme. De witte kleur staat voor de Christenen en de groene kleur staat voor de Islam. De vlag als geheel vertegenwoordigt een samenloop van alle religieuze principes, maar bovenal een filosofie van tolerantie en rechtvaardigheid zoals afgebeeld door de Ashok Chakra in het midden.

De nationale vlag vertegenwoordigd verschillende religies, over contradictie gesproken...

Een mooi voorbeeld van bovenstaande is Mandeep. Mandeep is geboren als Hindu en geniet op papier dan ook de hoogste klasse. In werkelijkheid is hij bekeerd en is hij Christen. Van vrijheid is echter niet te spreken aangezien hij bang is voor de gevolgen wanneer de regering hier achter komt.

Misschien is bovenstaande iets wat aan het denken zet en ons onze vrijheid laat waarderen.

Last but not least; In Nederland proberen vele snel en zwart geld te verdienen wanneer zij geen ‘uitweg’ meer hebben of zien. Zelfs dit is onmogelijk in India omdat er een chip in iedere Rupee zit waarmee de grote bedragen opgespoord kunnen worden.

Dan op naar de ‘leukere’ feitjes!

India is opgedeeld in verschillende staten vergelijkbaar met USA. In iedere staat gelden andere regels en wetten.

Tijdens de Monsoon (‘off-sesason) is het vakantie voor de Indiërs en komen de meeste van hen naar Goa.

Goa staat bekend om de king Cobra en de Python. Tijdens monsoon betekend dit dat zij uit de gewassen komen en de straat opkronkelen aangezien het hier nu ook nat is... Laat me net een paar gezien hebben in wateren en hier doodsbang voor zijn…

In Goa wordt er geen belasting betaald over alcohol. Waar een fles alcohol in bijvoorbeeld Mumbai 150 Rupees kost, kost het in Goa maar 60 Rupees.

Omdat het off-season is en er weinig westerse toeristen zijn liggen alle prijzen een stuk lager!

De mango is het nationale fruit van India, de nationale sport is Hockey en de bouw van de Taj Mahal heeft 20 jaar geduurd met hulp van 222 werknemers.

Wat is het nationale dier van India? Joanna dacht de heilige koe, maar nee! Het is de Bengaalse tijger uiteraard.

Deze theorie heeft ons een goede start geboden, maar natuurlijk is het ook belangrijk om Goa te ontdekken, het typische eten, de typische marktjes en het typische vervoersmiddel.

Daar zitten (staan en soms hangen) we dan in een overvolle bus. Wanneer je denkt dat de bus vol zit, dan heb je het goed mis want er is altijd genoeg ruimte. De deuren kunnen open en mensen kunnen er half uit gaan hangen om weer voor een paar extra man plaats te maken.

Wat ook noemenswaardig is, is de regen die je aan ZIET komen. Heel raar om het een paar meter voor je te zien regenen. Geef het een paar seconden en je staat er zelf in! Wat doen wij dan? Wij breken de bananenbladeren af en gebruiken deze als paraplu! Daarnaast heb ik een kikker vrolijk rond zien huppelen in het toilet van een restaurant en zijn mijn Italiaanse chicks en ik achter het gezegde van ‘the indian line’ gekomen. In Italië gebruiken ze dit gezegde vaak om aan te duiden dat je achter elkaar moet lopen, een gezegde wat we in India mogen ervaren gezien het onmogelijk is om naast elkaar te lopen vanwege al het verkeer (waar auto's scooters, fietsers, wandelaars, koeien en honden deel van uitmaken).

In India leef je met en in de natuur, en omdat er zoveel zwerfhonden zijn proberen ze vele te castreren. De gecastreerde honden snijden ze een stukje van 1 oor af om hen zo te herkennen.

Ik heb alweer zoveel verteld, maar mijn eerste vrije weekend mag uiteraard niet ontbreken. Zoals iedere ochtend horen we heel vroeg geluid, alleen zijn we er nu achter gekomen waar het vandaan komt! Het is de bakker, op zijn fiets met een toeter die alle straten misschien wel 3x afgaat om zijn verse brood te verkopen… Dit betekend dat we al vroeg wakker zijn geworden, maar dit betekend niet dat we daardoor het nachtleven overslaan. Op naar Baga road en Tito's beachclub met de groep waar we de gehele avond alles gratis hebben gekregen; drinken, shisha, eten en zelfs voor de alcohol hoeft niet betaald te worden… Waarom niet? Dat was natuurlijk onze vraag, waarna ons uitgelegd wordt dat wij als blanke mensen het publiek lokken. En ja hoor, al snel zat de bar vol met mensen.

Wanneer we zaterdagochtend wakker worden na onze gezellige avond, komen de buren ons vertellen dat ze hun bijennest open gaan slaan en vragen ze of we wat honing willen kopen. Verser kan niet toch? Dan ben ik getuige van iets waarvan ik hoor en zie dat het pijnlijk is. Hij klimt de boom in en met zijn blote handen grijpt hij vervolgens naar de bijenkorf. Ik hoor hem schreeuwen van de pijn en de mensen die hem helpen zeggen dat we aan de kant moeten gaan omdat de bijen nu heel snel eruit zullen komen. Daar vliegt de eerste al recht langs mijn gezicht waarna de rest al snel volgt. Met mijn verse pot honing en een zakje chips loop ik vervolgens naar het andere huis van het vrijwilligersproject en komt een klein jongetje van ongeveer 6 jaar mij tegenmoed en roept ‘aunty, aunty’. Met zijn handen maakt hij een gebaar naar zijn mond toe. Ik geef hem zonder twijfel mijn zakje chips en vervolg mijn weg. Het jongetje blijft staan en wanneer ik bijna aan het einde van de weg ben hoor ik nogmaals ‘aaaaaaunty’. Daar staat hij dan aan het andere eind van de straat met zijn zakje chips in zijn hand. Toekijkend hoe ik verder loop…

Then we have the Sunday, and sundays are for chillings. Dus, met mijn voeten in het zand, mijn neus richting de Arabische zee en al pingelend proberen om een goede deal te slaan met de locals (vrouwen) die sieraden verkopen. Wanneer er vervolgens een man aangelopen komt sta ik nog maar alleen, met een bonkend hart, een armband in mijn hand waar ik nog niet voor betaald heb en afvragend wat er gebeurd. De man ziet uit als een typische slechterik in een film, zijn ogen waren groen en straalde slechtheid uit. Plotseling komen de vrouwen terug waarna ik hen vraag wat er gebeurt. Het is de politie. Of het een officiële politie is dat weten de vrouwen niet, maar wanneer hij hen ziet verkopen op het strand moeten zij 200 Rupees betalen (in high-season bedraagt dit 1000 Rupees). Wanneer we vervolgens verder shoppen wilt een meisje van onze groep haar haren vlechten. Aangezien dit even duurt raken we aan de praat. De man en vrouw van deze winkel hebben 4 kinderen. 1 meisje van 3 jaar is aanwezig en schommelt in een sjaal welke vastgemaakt is onder de tafel. De andere 3 zijn ook meiden en 12 jaar en ouder. Zij verkopen momenteel sieraden op het strand. Wie weet of wij iets hebben gekocht bij hen, maar het enige waar ik naar keek was het kleine meisje van 3 jaar dat nu nog vrolijk schommelt, maar waarschijnlijk over een paar jaar, net als haar zussen sieraden verkoopt op het strand.

Ik kan mijn blog zo mooi maken zoals ik wil, maar de werkelijkheid is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Deze week heb ik veel geleerd en veel mogen ervaren, ik heb veel geshopt waaronder kleding wat tegelijkertijd voor welgeteld 1 euro op maat gemaakt werd. Ik heb beautiful people mogen ontmoeten, maar heb ik ook afscheid moeten nemen van een paar omdat hun tijd in India erop zat. Deze mensen hebben iets betekend voor diegene die het nodig hadden, zonder dat zij hier iets voor terug wilde. Wanneer afscheid wordt genomen verteld iedereen zijn of haar ervaringen voor de hele groep, wat het hen heeft gebracht of wat zij ervan hebben geleerd. Ook al heb ik hen maar 1 week gekend, de banden die je hier maakt zijn zo intens, je bent op elkaar aangewezen en moet er samen maar uit zien te komen. Het droog houden van onze wangen is niet gelukt…

The only thing I can say is that we’re all struggling one way or another, so let’s just be there for each other.

From Mumbai to Goa

Mumbai is druk. Druk, druk, druk. Ik vraag me af wanneer de mensen hier slapen aangezien er zelfs in het hotel geen moment van stilte valt. Door al het lawaai word ik dan ook al rond 6 uur wakker, en om het mezelf makkelijk te maken bestel ik een ontbijtje. Ik zal meteen met de deur in huis vallen want van dit ontbijtje werd ik me toch even héél snel en héél goed wakker. Even vergeten dat ze in al het eten pepers gooien en zo ook in mijn omelet…

Vol goede moed pak ik na dit verfrissende ontbijtje mijn koffer weer in en ben ik klaar voor mijn reis naar Goa. Hier zal ik mij 1 maand als vrijwilliger gaan inzetten op een empowerment project voor vrouwen en meisjes.

Om vooruit te lopen op de zaken kocht in op het vliegveld een cijferslotje aangezien ik het slot van mijn eigen koffer niet meer vertrouw en ik op mijn nieuwe bestemming gedeeld woon met andere vrijwilligers. Ik dacht een goede aankoop te hebben gedaan, maar helaas… Het slotje was van Indiase kwaliteit en deed alles behalve dat wat het zou moeten doen.

Aangezien de vlucht pas over een uurtje vertrok besloot ik om een lekkere latte macchiato te bestellen en mijn blog te gaan schrijven. Voor mijn eigen duidelijkheid vraag ik nog even na of macchiato met veel melk is aangezien ik niet van sterke koffie hou. Inderdaad mevrouw, macchiato is met veel melk. Nou… Surprise! Het smaakte naar pure espresso en voor de tweede keer vandaag word ik opnieuw goed wakker. Dit keer niet door pepers, maar door middel van een shot cafeïne.

Eenmaal in het vliegtuig, kijkend uit het raampje besef ik dat het niet alleen druk is op de straten van Mumbai, maar zelfs op de start en landingsbaan druk vliegverkeer aanwezig is. Na even te hebben gewacht op een landend vliegtuig voor ons, maken we de bocht naar de startbaan. Wanneer ik achter me kijk zie ik dat de volgende twee vliegtuigen alweer in de rij staan om na ons op te stijgen, om maar niet te spreken over de volgende passagiers die bij landing al klaarstaan om in te stappen…

Anyways, na een vlucht van ongeveer een uurtje kom ik aan in Goa. Hier word ik voor het eerst in mijn leven ontvangen door een onbekende die mijn naam op een bordje hoog houd #goals haha! Na nog een paar minuutjes te hebben gewacht op 2 andere vrijwilligers vervolgen we onze reis naar het vrijwilligershuis en doe ik mijn eerste ervaringen op in Goa.

Ik ben meteen onder de indruk van de contrasten; Goa feels like an island. Overal zijn palmbomen en stranden. De modder van de wegen is oranje en doet me denken aan de wegen zoals ik ze heb gezien in Afrika. Er is veel minder verkeer dan in Mumbai en ik voel meteen de rust (laat me daar nu net aan toe zijn na een paar dagen in alle hectiek van Mumbai te hebben geleefd). Maar, waar je in Mumbai moet oppassen voor al het verkeer dat van alle kanten komt, moet je hier oppassen voor de koeien die midden over straat lopen of –lekker comfortabel- languit op straat liggen.

Dan komen we midden in de jungle aan bij de plek waar ik de komende maand verblijf. Ik kan het kort omschrijven with no WiFi (needed) and breath taking!

In dit huis slaap ik samen met 4 Italian girls waaronder een vrouw van 36 en 1 meisje uit Frankrijk, die net als ik vandaag zijn aangekomen in Goa.

Het andere huis (wat 1 straat verder in de jungle ligt), is het ‘centrum’ waar alle andere vrijwilligers verblijven en iedereen bijeenkomt om te chillen en waar ook gezamenlijk gegeten wordt. Hier ontmoet ik dan ook alle andere vrijwilligers die stuk voor stuk inspirerend zijn. Sommige zijn hier al een paar weken en sommige zijn niet als ‘my squad’ de eerste dag hier. Iedereen is ongeveer rond dezelfde leeftijd en de meeste komen uit Europa.

Na mijn eerste ervaringen in Mumbai en de lichte cultuurschok kan ik mijn 3^de dag in India, de 1^ste dag in Goa, de omgeving waar ik verblijf en niet te vergeten alle mensen die ik vandaag heb leren kennen omschrijven als A-M-A-Z-I-N-G!

Deze dag wordt afgesloten op het balkon, waar we een kokosnoot uit een palmboom horen vallen en een gelukkige buurvrouw ernaartoe zien rennen. Ze houdt de kokosnoot bij haar oren, schud ermee en loopt nog gelukkiger als dat ze kwam, weer terug naar haar huisje toe.

NamasTē

(Met een paar dagen achterstand zeg ik; NamasTe!)

Daar sta ik dan met beide benen op Indiase grond. Dezelfde dag nog aangekomen en lopend naar de douane voor mijn vingerafdrukken en een foto. Lekker charmant met mijn wallen hangend tot op mijn knieën en mijn halve afro kapsel…

Eenmaal bij de douane word ik opnieuw heel vriendelijk ontvangen in Hindi. Uuuuh? English please? Na mijn stempeltje op mijn visa te hebben ontvangen zei iets in me dat ik als eerst even mijn koffer moest checken, dus dat meteen even gedaan. Ik heb een koffer met cijferslot en ik wil vooraf even melden dat ik deze code NOOIT op 000 zou instellen!

Daar sta ik dan, op de luchthaven van Mumbai waar mijn koffer met de ingestelde code niet opengaat. Gebeurt mij weer… In Nederland hebben ze ooit eens mijn koffer met hetzelfde slot open ’gebroken’, omdat ik koraal had meegenomen wat schijnbaar verboden is…
In ieder geval, aangezien ik ‘autoriteiten’ al eens eerder mijn koffer open heb zien breken dacht ik dat ze dit hier op de luchthaven ook wel konden. Allemaal heel leuk, lief en aardig, maar ze kwamen met duizenden sleuteltjes aan waarvan ik al wist dat dit niet ging werken.

Maar goed, I go with the flow dus ik laat de koffer even voor wat het is en ga lekker verder met de dingen die ik meteen geregeld wilde hebben; geld en een simkaart.

Allereerst maar geld inwisselen zodat ik mezelf kan redden. Op internet had ik al gelezen dat over ALLES te onderhandelen valt in India en dat mag ik meteen ervaren bij het inwisselen van euro’s naar rupee’s. De huidige valuta is momenteel 1 euro = 80 rupee’s. Na onderhandeling krijg ik voor 1 euro 75 rupee’s wat betekent dat ik per euro, 5 rupee’s (0,06 eurocent) ‘verlies’ maak. Goede deal dacht ik bij mezelf, totdat ze me op het einde vertelde dat ik 6% over het gehele bedrag moet betalen aan inwisselkosten… 6% over een paar 100 euro… dat is een aardig bedrag voor deze Indiërs, maar ook nog steeds voor mij!

Met mijn rupee’s op zak ga ik op zoek naar een simkaart aangezien ik de eerste dagen en de laatste week alleen zal reizen. Op internet had ik al gelezen dat toeristen moeilijk een simkaart kunnen krijgen en de meeste toeristen ‘bevriend’ raken met een local zodat ze via hen aan een simkaart kunnen komen. Op het vliegveld kon ik makkelijk een simkaart krijgen, maar deze heb ik mooi op zijn plekje laten liggen aangezien deze omgerekend 25 euro kostte! Dat betaal je niet eens in Nederland voor een simkaart…

Dan pak ik de taxi naar het hotel en doe ik mijn eerste ervaring op in India. Precies zoals ik het me had voorgesteld! Overal mensen, auto’s… scooters, kraampjes, geiten en nog zoveel meer. Alles lijkt zo ongeregeld en van alle kanten komt verkeer. Ik wist niet meer waar ik kijken moest en was dan ook blij dat ik eindelijk aangekomen was bij het hotel (dat bijna niet te zien was en opgekropt zat tussen al het andere dat de straat te bieden had).

Aangezien mijn reis om 02.00u begonnen is onderweg naar Düsseldorf AirPort, heb ik welgeteld nog 1 uurtje kunnen slapen in mijn eigen bedje. Gelukkig heb ik geen moeite om in het vliegtuig een comfortabele houding te vinden en heb ik ook hier, ik denk, 2/3 uurtjes kunnen slapen. Helaas kan ik bij aankomst in het hotel niet meteen in bed springen en mijn ogen sluiten, maar moet ik eerst mijn koffer open zien te krijgen en ik zag de bui al hangen gezien de vele codeopties... Ik had mezelf dan ook voorgesteld om heel systematisch (zo autistisch als dat ik ben) te beginnen bij 000 om vervolgens 001, 002 etc. te proberen. Verwachtend dat het enige tijd zou gaan duren, gaat tot mijn grote verbazing de koffer open bij de eerste poging. 000?! Ik sta er nog altijd versteld van.

De volgende ochtend was het dan zover… Mijn eerste dag alleen in het vrouwonvriendelijke India. Omdat ik de nacht had overgeslagen in Nederland en ook hier pas laat ging slapen had ik wat moeite met opstaan. Gevolg; ontbijt gemist. Dan maar beginnen met een lekkere douche, om vervolgens buiten wat eten te scoren. Helaas was de douche iets minder dan gehoopt, want na een aantal pogingen om warm water te krijgen heb ik mezelf moeten overgeven aan een koude douche.

Eenmaal verzorgd begonnen de horrorverhalen van India zich af te spelen in mijn hoofd en was ik bang om mijn hotelkamer uit te komen. Na een minuutje of 5 ben ik toch maar naar de receptie gelopen en heb ik gevraagd of zij een taxi voor me konden bestellen aangezien ik (nog) niet aan de straat durfde te staan en een taxi durfde aan te houden. Natuurlijk had ik op internet wel al uitgezocht wat ik van Mumbai wilde zien en zo werd Colaba causeway mijn eerste bestemming! Een lange straat met kraampjes waar je alles vinden kan. Aan het einde van deze straat bevond zich (wel zo toepasselijk op de eerste dag) de Gateway of India.

Na een stukje van de markt te hebben gezien, loop ik langs de MacDonalds. Zou ik bij het oude vertrouwde gaan ‘ontbijten’? Die keuze was snel gemaakt; nee natuurlijk niet, dus loop ik vervolgens op goed geluk een hopelijk goed eethuis binnen. Eenmaal de menukaart in mijn hand zie ik niets wat me bekend in de oren klinkt behalve mixed vegetables en naan. Dat was dan ook mijn bestelling. Er wordt gevraagd of ik deze spicy, medium spicy of niet spicy wil waarna Joanna met haar grote mond uiteraard weer spicy zegt. Na mijn bestelling vroeg ik mezelf af waarom ik nu weer spicy moet zeggen… Vergeet ik dat ik in India ben en spicy hier waarschijnlijk a lot more spicy is dan dat ik gewend ben in Nederland?! Anyways, the food was perfect and I really loved it! Met gele vingers van de kruiden na dit lekkere ontbijtje (alles word in plaats van een vork of lepel met de handen en naan gegeten) loop ik de markt af en bewonder ik de Gateway van India. Snel hierna begon het te stortregenen en aangezien ik geen paraplu had ben ik onder wat bomen gaan schuilen waar ik Lily ontmoet. Lily ziet haar kans schoon en vraagt of ik een paraplu nodig heb, wat in deze stortregen uiteraard fijn zou zijn. Lily smeert mij voor 3,50 euro de paraplu aan wat in India veel, heel veel rupee’s zijn. Lily is binnen en hoeft vervolgens een maand niet meer te werken. Be like Lily…

En met deze wijze woorden sluit ik de blog van mijn eerste dag in India dan ook af.

Wanneer ik de volgende dag mijn ogen open vraag ik mezelf af of ik een cultuurschok heb gezien India bekend staat als het land dat de grootste cultuurschok met zich meebrengt. Ja… Best wel. Zeker gezien mijn eerste blik van India in daglicht een trein was, waar de mensen uit de ramen en deuren hingen en nog net niet op het dak zaten. Daarnaast zie ik veel, heel veel armoede, mensen op straat in het vuil ‘oorbellen’ schieten (lees: met een grote spitse stang in elkaars oor prikken) en overal, maar dan ook overal groene pepers en limoen aan een draadje hangen.

Ik probeer India in woorden te beschrijven, maar het is zo moeilijk en ergens ook onmogelijk!

Vandaag stap ik de taxi in naar Linking road ‘a fusion of modern and traditional, and East meets West’. Eenmaal aangekomen kost het ritje mij 164 rupee’s en betaal ik met 200 rupee’s. De chauffeur heeft geen wisselgeld en waarschijnlijk dacht ik hetzelfde als dat jullie denken wanneer jullie dit lezen; ‘ja ja’ geen wisselgeld… die 36 rupee’s is voor westerlingen natuurlijk niet veel en voor hem weer fijn om in zijn zak te steken. Het tegenovergestelde is echter waar. De chauffeur vraagt of ik even wil blijven zitten zodat hij op straat kan vragen of iemand wisselgeld heeft. Nadat ik hem de hele straat heb zien vragen naar wisselgeld geeft hij me 100 rupee’s terug en wilt hij me mijn ritje niet voor 164, maar voor 100 rupee’s geven. Natuurlijk was ik al van plan om deze man gewoon 200 rupee’s te geven zodat hij ook wat fooi heeft, maar zo gemeen als dat ik misschien ben wilde ik eerst zijn eerlijkheid testen. Wanneer ik hem zeg dat ik hem 200 wil geven en hij het wisselgeld mag hebben wilt hij het niet van mij aannemen en voelt hij zich schuldig. Na mijn aandringen bedankt hij me vriendelijk en hoor ik nog een aantal keren zijn oprechte excuses voor het niet hebben van wisselgeld.

Linking road is net als Colaba Causeway een straatmarkt, en omdat ik dit al snel gezien had, heb ik vervolgens de taxi gepakt naar Fashion Street. Wanneer ik net in de taxi zit begint het te stortregenen en wanneer ik dan ook uitstap is de lucht ‘dik’ en is ademen moeilijk door de luchtvochtigheid. Het gevoel dat heel Nederland op 1 plein staat vergemakkelijkt het ademen dan ook niet bepaald.

Eenmaal de taxi uitgestapt zie ik iedereen in een bepaalde richting lopen waardoor ik natuurlijk nieuwsgierig werd en hen achterna liep. We lopen een straat af, richting een tunnel met trappen en langs een groot veld waar de kinderen gezellig met elkaar spelen. Eenmaal de trappen afgelopen te hebben zie ik veel, heel veel gebeuren.

Het is een lange blog en het enige dat ik zeggen kan is dat ik heb geprobeerd om mijn eerste ervaringen in India te delen but…

Photography is the story I fail to put into words, so you're more than welcome to take a look at some pictures I made these days!

Aftellen

Het is officieel, ik ga naar Indiaaaaa! Wat ben ik blij dat al het geregel achter de rug is. Van het invullen van documenten om vrijwilligerswerk te kunnen doen tot het aanvragen van mijn visum waarvoor ik ongelogen mijn gegevens 8 keer opnieuw heb moeten invullen. Heel frustrerend als iets niet meteen lukt…

Aangezien ik geen vlucht wilde boeken zonder de zekerheid dat mijn visum goedgekeurd was, even de ambassade van India gebeld om polshoogte te nemen. Ik werd heel vriendelijk te woord gestaan in Hindi… Toch maar even gevraagd of ze ook Engels sprak, waarna haar vriendelijkheid een beetje verloren ging en ze wat kortaf werd. Misschien lag het aan mij aangezien ik moeite had om haar kleurrijke en snelle ‘’Indiaas-Engelse’’ accent (die iedereen zich volgens mij wel kan voorstellen) te volgen. Om jullie een lang verhaal te sparen; mijn visum was goedgekeurd!

Nu kunnen de laatste voorbereidingen beginnen, waaronder het grote nieuws vertellen tegen de mensen om mij heen! Gek genoeg reageerde ze bijna allemaal hetzelfde; ze vonden het leuk dat ik dit avontuur aanging en mijn steentje zou gaan bijdragen aan een betere wereld, maar deze positiviteit had echter ook zijn keerzijde… India staat niet al te rooskleurig in het nieuws wat zorgt voor gedachte aan ‘slums’, verkrachting en gevaar. Om zeker ervan te zijn dat ik dit goed besefte, werd ik dan ook platgebeld en ge-appt met adviezen, het nieuws en do’s en don’ts waardoor ik onzeker begon te worden of dit voor mijzelf wel een verstandige keuze was. Ook al was deze weloverwogen en waren er geen twijfels aanwezig; de zorgen van iedereen om mij heen, baarde mij op de een of andere manier zorgen.

Stel je voor dat je niets weet over een land en deze informatie leest. Zou je je reis naar India verder gaan plannen of zou je voor een ander land gaan? Ook al begrijp ik de reacties en zou ik hetzelfde reageren wanneer een van mijn 2 zusjes ALLEEN naar een land zou gaan welke overwegend negatief geschetst wordt in de media, standvastigheid beschrijft een groot deel van mijn karakter dus mijn keuze stond vast!

Voor een zo goed als mogelijke voorbereiding ben ik zelf ook op onderzoek uitgegaan en heb ik wel duizenden nieuwsberichten, blogs/ervaringen gelezen welke aansloten bij het negatieve beeld en mij nog meer op mijn hoede maakte voor het kwaad dat in een klein hoekje kan schuilen. Daarentegen heb ik ook gunstiger, en veelbelovend nieuws over India gelezen wat vaak over het hoofd gezien wordt, maar ook eens gezegd mag worden!

Ik ben niet bang aangelegd, dus daar zit ik dan… Mijn lieve familie gaat naar huis en mijn kleinste zusje loopt naar een andere gate voor haar vakantie.

Met zenuwen wacht ik totdat ik het vliegtuig in mag stappen. Allemaal gedachten gaan door mij heen en ik voel de kriebels tot in mijn tenen… Voor het eerst helemaal alleen onderweg naar het onbekende aan de andere kant van de wereld! In het vliegtuig zie ik voornamelijk Indiërs en enkele westerse vrouwen (die overigens ook alleen zijn). Naast mij zit een familie waarvan de vrouw uit India komt. We raken aan de praat over India en ze verteld mij dat als ik rekening houd met mijn kledingkeuze en ik niet in afgelegen steegjes loop, ik mijzelf prima kan redden en een prachtige tijd tegenmoed ga in India!

Het enige dat ik haar kan vertellen is dat ik nieuwsgierig ben en uitkijk naar het land dat 80 keer zo groot is als Nederland, 1.3 miljard inwoners telt, waar 415 verschillende talen gesproken worden en dat een van de wereldwonderen op mijn bucketlist bezit!

Musketiers, maak jullie niet zo druk, alles komt goed en ik zie jullie snel weer!

Lieve papa, ik zal naar je luisteren en laat de vrouwen hier zien hoe het moet!

Mannetje, dankjewel dat je altijd achter me staat!

''What consumes your mind, controls your life’’

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Joanna